We zijn miljonair!

Sabaidi! Hier ons laatste bericht vanuit Laos (met heel veel foto’s!!!!). We hebben weer ontzettend veel gedaan en meegemaakt! We zullen bij het begin beginnen: we zijn miljonair! Muntgeld kennen ze hier niet (echt handig) en uit de pin komt een dikke stapel bankbiljetten die niet in onze portomonnaie past (helaas: 1 miljoen Kip is slechts 80 Euro waard).

Vanuit Pakse (Zuid-Laos) zijn we met een geweldige bus ’s-nachts naar Vientiane vertrokken (de hoofdstad). Deze bus was niet zomaar een bus, maar een echte disco-bus dus, “VIP-bus, King of Bus” (Zie foto, verdere toelichting is dan overbodig).

De charme van Laos zit ‘m niet in de steden, die zijn namelijk niet erg interessant. De Laotianen zelf zijn ook niet erg onder de indruk van de schoonheid van hun hoofdstad. Bij een van de bezienswaardigheden staat zelfs dat het bouwsel meer weg heeft van een “concrete monster” (wederom: zie foto). De gigantische markten waren echter wel de moeite waard: varkenskoppen zonder vel, gigantische vissen (of kleine haaien), sprinkhanen, maden, kikkers en andere lekkernijen lagen hier uitgestald. De hygiëne was ver te zoeken en sommige markten hadden meer weg van een spookhuis, inclusief spinnenwebben (zie foto’s).

Vanuit Vientiane met een minder spannende “VIP-bus, King of Bus” naar Luang Prabang vertrokken. Luang Prabang is een klein stadje met vele tempels. Een uitzondering op de bovengenoemde regel. De stad staat niet voor niets op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Ook hebben we hier Romano ontmoet: een 75 jarige Amerikaans-Joodse hippie (enkele zwart geverfde dreads sieren zijn kalende hoofd), die al tien jaar in Thailand woont en die ons probeerde te “bekeren” tot de Falung Gong! Woorden schieten tekort vandaar zie foto! Erg gelachen. Daarnaast hebben we op verzoek Engelse les gegeven aan de studenten die in ons guesthouse werken.

Ook de omgeving van Luang Prabang is prachtig, de watervallen van Tad Se zijn meer dan de moeite waard.
’s-Nachts werd Janne ziek en heeft de hele nacht en volgende dag met haar hoofd boven de hurkplee mogen hangen. Volgens haar een kant van Laos die je ook echt een keer gezien moet hebben. Daarna is ze uitgeput in slaap gevallen en de volgende dag ging het weer een stuk beter. Wat witte rijst en een ORS-je tegen de uitdroging en daarna konden we weer vrolijk verder.

Vanuit Luang Prabang in etappes naar Muang Sing (Noord-Laos, bijna China) gereisd. Eerst een heftige busrit naar Oudom Xai (een stadje dat niet meer is dan een kruispunt) en vanaf daar de volgende dag gereden naar Luang Nam Tha (een stadje dat niet meer is dan een straat). Onderweg mogen genieten van de vele lekkernijen uit deze omgeving: opengereten zongedroogde ratten, een trosje vleermuizen, overheerlijke eekhoorntjes en nog andere ondefiniërbare vormen van “roadkill” (zie foto’s, niet geschikt voor vegetariërs).

Vanuit Muang Sing hebben we een onvergetelijke tweedaagse wandeltocht gemaakt door de bergen. De tocht bracht ons langs verschillende moeilijk bereikbare dorpen van de zogenaamde “etnische minderheden”, zoals de Hmong en de Akha Puli. Hele dorpen liepen uit en we werden telkens weer heftig bestudeerd (wederzijds aapjes kijken). De ouderen voorzichtig van een veilige afstand en de kinderen krioelden om ons heen. Vooral de digitale camera bleek fascinerend en een ijsbreker. Janne ging op haar hurken zitten en een twintigtal kinderen drongen om haar heen om de beelden op de camera te mogen zien. Nog interessanter was daarna haar haarband, oorbel en neusknopje. Alles moest toch echt even aangeraakt worden; een bijzondere ervaring! ’s-Nachts op de top van een berg (1500m) in een hutje van stro overnacht in een Akha Puli dorp. Ook hier weer veel kindervrienden gemaakt met de camera. ’s-Avonds kwam bijvoorbeeld een groep meisjes naar ons hutje voor een nieuwe fotosessie. Ze hadden zich speciaal opgemaakt: lippenstift, oogschaduw en wit poeder op hun gezicht om blank te lijken. Al snel kwamen ze er achter dat de camera ook geluid kon opnemen en binnen “no-time” stond de memory-card vol met traditionele Akha Puli liedjes.

Diep onder de indruk kwamen we terug in Muang Sing. Gelukkig heeft onze mobiele telefoon hier nog net een klein beetje bereik, want we kregen het droevige bericht dat de oma van Janne zaterdagochtend is overleden. Dit bericht kwam niet geheel onverwacht, maar maakte toch diepe indruk, zeker nu we niet bij familie kunnen zijn. Het ontbreken van electriciteit (en daarmee internet en telefoon) vonden we eerst zeer charmant, maar bleek op dit moment heel frustrerend. Gelukkig konden we de volgende ochtend een dorp verderop via internet contact leggen. Bij deze willen we toch nog een keer de hele familie veel sterkte wensen met alles, in het bijzonder donderdag bij de begrafenis.

Nu zijn we weer terug in Luang Nam Tha. Morgen staat ons een busreis van 192 kilometer te wachten, die maarliefst negen uur duurt! Kan je nagaan....onverharde zandweggetjes, slingerend door de bergen. Met deze laatste misselijkmakende rit nemen we afscheid van Laos. Op naar Thailand, op naar Chang Rai.